„Szable Wojska Polskiego 1918-1939”

Prezentacja książki odbyła się w Muzeum Ziemi Biłgorajskiej w Biłgoraju. Uczestniczyło w niej kilkadziesiąt osób, w tym młodzież szkolna i przedstawiciele władz samorządowych w osobach Andrzeja Łagożnego, członka Zarządu Powiatu i Janusza Rosłana, burmistrza Biłgoraja oraz poseł elekt Beata Strzałka.

Autorem książki jest Janusz Jarosławski, publicysta, wydawca oraz autor książek historycznych, od wielu lat zajmujący się popularyzacją wiedzy o polskiej broni białej. Publikacje autora to projekty objęte patronatem honorowym Muzeum Wojska Polskiego, Muzeum Niepodległości a także Narodowego Instytutu Wolności, realizowane w ramach obchodów stulecia odzyskania niepodległości oraz odbudowy polskiej państwowości, towarzyszącego logo Programu Wieloletniego „Niepodległa”.

W publikacji pokazane zostały szable najważniejszych postaci okresu II Rzeczypospolitej, szable Marszałków Józefa Piłsudskiego oraz Edwarda Rydza-Śmigłego, szable generałów: Władysława Sikorskiego, Józefa Hallera, Wiktora Thommée, Lucjana Żeligowskiego, Mikołaja Bołtucia, Stanisława Sosabowskiego.

Dzięki uprzejmości dyrektora Muzeum Wojska Polskiego w specjalnym rozdziale zaprezentowane zostały szable najważniejszych i najwybitniejszych postaci okresu II Rzeczpospolitej, w tym także zdjęcia i opis szabli znalezionej na Ziemi Biłgorajskiej.

– Trafiła ona tutaj wraz z Krakowską Brygadą Kawalerii. To szabla francuska wzór 1822, podniesiona z pobojowiska po walce żołnierzy polskich z niemieckim okupantem we wrześniu 1939 roku w okolicach Majdanu Starego – wspominał Janusz Jarosławski.

Pokazana została również niezwykle dekoracyjna szabla wykonana z drewna wiśniowego, podarunek od Hucułów dla Marszałka Józefa Piłsudskiego z okazji imienin 19 marca 1931 roku.

– Nasza rodzina zajmuje się popularyzacją wiedzy o polskiej broni białej, niezwykłym orężu, który przeszedł do naszej tradycji i historii, który jest elementem naszego hymnu i był przekazywany z pokolenia na pokolenie.
W mojej najnowszej publikacji „Szable Wojska Polskiego 1918-1939” zostały pokazane eksponaty bezcenne, klasa zerowa (czyli najwyższa) jeżeli chodzi o ważność dla naszej historii i dla zbiorów Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.
– podkreślał Janusz Jarosławski, autor książki. 

Publikacja „Szable Wojska Polskiego 1918-1939” wychodzi naprzeciw ogromnemu zainteresowaniu społeczeństwa historią oręża Wojska Polskiego zarówno z okresu walki o niepodległość i granice w latach 1918-1921, jak i armią, która broniła Ojczyzny przed agresją III Rzeszy i Związku Sowieckiego we wrześniu 1939 roku. Słowa pieśni Legionów Dąbrowskiego „…co nam obca moc wydarła, szablą odbierzemy…” zaciskały dłoń pokoleń Polaków na orężu, który stał się symbolem walki i upragnionej niepodległości. Ciesząca się ogromnym autorytetem i zaufaniem społecznym armia polska – nosicielka najcenniejszych dla Polaków wartości – szarżowała w wyprawie kijowskiej, Bitwie Warszawskiej, kontruderzeniu znad Wieprza, w bitwach pod Komarowem i nad Niemnem. Wszędzie tam szabla w rękach Polaków odegrała najważniejszą rolę. W głównej mierze nie była to jeszcze „szabla polska”, bowiem walczący żołnierze uzbrojeni byli w oręż trzech zaborczych armii, w jakich służyli w czasie Wielkiej Wojny, a także szable francuskie, które przybyły do Polski wraz z Błękitną Armią gen. Hallera. Broń ta nie zawsze była doskonała. Nabyte w walce nią doświadczenia stały się – w kolejnych latach – przyczynkiem do badań nad budową i konstrukcją własnej, lepszej, polskiej szabli. Szabli, która miała sprawdzić się w walkach o utrzymanie niepodległości w kolejnej wojnie.