Kolędnicy w Księżpolu

Przed laty w Księżpolu i innych miejscowościach można było spotkać grupy kolędników, odwiedzających poszczególne gospodarstwa z życzeniami pomyślności w nowym roku, za co kolędnicy otrzymywali od gospodarzy dary w postaci jedzenia lub drobnych datków pieniężnych. Najstarsi mieszkańcy pamiętają to tak: „Do izby się wchodziło z pozdrowieniami: „Na szczęście, na zdrowie, i z kolędą!”, i sypało się owies na podłogę, wypowiadając życzenia. Kolędnicy chodzili wieczorem całą bandą, młodzi i starsi. Chodzono z szopką lub dużą gwiazdą na kiju, która się obracała, a w środku miała zapaloną święcę. Kolędnicy byli przebrani za anioła, diabła, śmierć, króla i żyda, turonia (tura), dziada i babę. Śpiewali pod oknem kolędę, za co obdarowywano ich drobnymi pieniędzmi, częstowano ich ciastkami, orzechami, czy nawet dawano worek reczki. Na odchodne mówili: „Zdrowia, szczęścia, pomyślności! Niech w tym domu radość gości. Żeby w polu się rodziło, a w komorze pełno było”. Liczne przybycie kolędników oznaczało szacunek dla rodziny. Po zakończeniu kolędowania wołali: „Za kolędę dziękujemy, szczęścia, zdrowia wam życzymy na ten nowy rok!”   W niedzielę 2 stycznia kolędnicy wyruszyli ulicami Księżpola, aby złożyć życzenia mieszkańcom. Podobnie jak ich ojcowie i dziadkowie składali życzenia zdrowia, szczęścia i pomyślności oraz śpiewali pastorałkę „Północ już była”, kolędę „Mości gospodarzu” oraz składali tradycyjne pozdrowienia: „Za kolędę dziękujemy, zdrowia, szczęścia wam życzymy Na ten nowy rok. Żeby się wam rodziła kapusta i groch! W każdym kątku po dzieciątku, a na piecu troje. Które będzie najładniejsze, no to będzie moje!”