Ukraińcy w Biłgoraju: Czujemy się tu jak w domu (wywiad)

-Prawie rok w Polsce. Do Polski przyjechaliśmy 5 marca 2022. A do Biłgoraja  w grudniu. 10 miesięcy mieszkaliśmy w Hucie Krzeszowskiej. Ale codziennie byliśmy w Biłgoraju – to na kursach języka polskiego, na zakupach.

-Znałaś  język  jak przyjechaliście do Polski?

-Nie. Wszystko ze słownikiem albo z tłumaczem. Teraz to już rozumiem dobrze, ale z mówieniem,  to tak jeszcze niepewnie.

-Bardzo dobrze mówisz! Gdzie się uczyłaś polskiego?

-Staram się [śmiech]. Na kur chodziłam do  cerkwi prawosławnej przy ulicy Kościuszki.  Pan Mariusz, nauczyciel ze Szkoły Nr 5 nas uczył. Niestety, nie pamiętam nazwiska.

-Skąd pomysł na otwarcie kawiarni? Bo to dość odważny krok…

-Musimy jakoś żyć, coś trzeba robić. Trzeba zarabiać. Oszczędności szybko się kończą i trzeba coś robić.Jak przyjechaliśmy do Polski,  ja jeszcze jeździłam do pracy do Kijowa. Później pracowałam zdalnie. W maju jeździłam jeszcze  do Kijowa. A później skończyła się ta praca, zaczęli zwalniać. I zdecydowaliśmy, że chcemy przenieść się tutaj. Dużo chodziliśmy po Biłgoraju. I brakowało nam tu kawy ukraińskiej, herbaty ukraińskiej, lokalu gdzie można posiedzieć, pogadać, pomyśleć. Spotkać się z przyjacielem. W Ukrainie bardzo dużo jest takich lokali, bardzo! Chcieliśmy i  tutaj coś takiego mieć. W ogóle w Ukrainie bardzo dużo kawy i herbaty pijemy. Cały czas: w domu, na wynos…

– I oto jesteśmy w „Jak w domu…” Skąd nazwa?

-Bo tutaj miało być jak w domu: ciepło, serdecznie, prosto, pysznie, spokojnie,  żeby każdy czuł się jak w domu.  Nie możemy być w domu, ale może być jak w domu…

-Jak myślisz po pierwszym miesiącu, przyjęło się to miejsce tutaj?

-Ludzie zaglądają, czasami siądą, czasami zamawiają na wynos.  Ludzie  może jeszcze nie wiedzą, że tu jesteśmy. Zapraszamy! Mamy kawę, herbatę, hot-dogi, ciasto i pitę z serem. Zapraszamy na ukraińską herbatę w  100 % naturalną owocowa, różne smaki. Przepyszna, witaminowa.  Na miejscu, na wynos.

– A wy? Jak wam się żyje w Biłgoraju?

-Dobrze. Oczywiście, wolelibyśmy być w domu, ale jest jak w domu.   Dzieci od razu poszły tutaj do szkoły.  Syn chodzi do ósmej klasy, chcemy żeby w następnym roku poszedł do technikum w Biłgoraju.  Córka jest w 5 klasie. Dzieci na razie chodzą do szkoły  w Hucie, bo nie chcieliśmy ich przenosić w połowie roku szkolnego. Ale od września chcemy już całkowicie przenieść wszystko do Biłgoraja.  Dzieci się przyzwyczaiły. Bardzo chcą do domu, ale tutaj mają już  przyjaciół, kolegów, koleżanki. Jeżdżą na wycieczki, chodzą na różne imprezy, na tańce w szkole.   Dobrze się tutaj czujemy. Jak w domu…

 – A wasz dom na Ukrainie? Jak tam w ogóle wygląda sytuacja?

-Jesteśmy z okolic Kijowa. Nasz dom jest cały. Rodzice zostali tam, nie chcą nigdzie jechać.  Jakkolwiek to zabrzmi, to dobrze tam jest, oni przywykli już, przyzwyczaili się…

-Rok temu, kiedy wybuchła wojna, myśleliście, że to tyle będzie trwało?

-Nie. Na trzy dni jechaliśmy z domu. Potem żyliśmy z miesiąca na miesiąc: co miesiąc powtarzaliśmy sobie, że za miesiąc wracamy do domu…A teraz to już nie wiem, co myśleć i co tam będzie….

-Dziękuję za rozmowę. I zapraszamy Czytelników do „Jak w domu….” przy Kopernika

 

 

Zobacz także: https://gazetabilgoraj.pl/nigdy-nie-bylam-w-takiej-trudnej-sytuacji-rozmowa-audio/