Poznajcie budynek ze zdjęcia?

To właśnie stąd z I piętra wyskoczyła w lipcu 1944 r. żołnierka AK, wspomniana Wanda „Wacek” Wasilewska.

Ciekawa jest cała historia budynku, który w latach 80. XIX w. został przebudowany z parterowego na jednopiętrowy. Pierwotnie dom należał do rodziny Makarców. W parterze, od ulicy Kościuszki mieścił się w nim sklep kolonialny. Najprawdopodobniej to również tutaj w międzywojniu funkcjonował zakład fotograficzny Leokadii Makarcówny (rewers fotografii z pieczęcią tego zakładu zamieszczony poniżej). Na zapleczu budynku działać zaś miała mała piekarnia.

We wrześniu 1939 r. budowla została zrujnowana podczas bombardowania miasta. Zniszczony obiekt kupiła i odbudowała rodzina Trzcińskich. Zachowane w rodzinnym archiwum dokumenty noszą podpis ówczesnego burmistrza E. Golińskiego z 4.12.1940 r., potwierdzający zgodność wykonanych prac z projektem.

Paweł Trzciński ulokował w budynku skup surowych skór, w którym przyjął do pracy Żydów. Nie zwolnił swych pracowników mimo nacisków Niemców. Sami Żydzi, nie informując właściciela, stworzyli ponoć w budynku skrytkę, zamontowawszy w magazynie podwójną ścianę. Na początku 1943 r. Niemcy w 1942 r. aresztowali rozstrzelali rodzinę Trzcińskich, z których ocalała tylko córka.

Pozostały po nich dom przejęło Gestapo, które przystosowało go na swą siedzibę, obok utworzonego obok obozu przejściowego (widoczny na drugiej fotografii, na obecnym placu BCK). W trakcie opuszczania Biłgoraja w 1944 roku Niemcy podpalili budynek (stan widoczny na fotografii). Po wojnie pani Gabriela Trzcińska, po mężu Gorzandt sprzedała ruinę rodzinie Państwa Ardylewskich, którzy odbudowali obiekt po konsultacjach z ówczesnym proboszczem parafii pw. Św. Trójcy ks. Cz. Koziołkiewiczem.