Nigdy nie byłam w takiej trudnej sytuacji (rozmowa audio)

(Nagranie audio)

NGB: – Jaka jest obecnie sytuacja w Pani mieście?

Pani Tatiana: – Sytuacja w moim rodzinnym mieście Chersoń (miasto na południu Ukrainy, nad Dnieprem) jest nieciekawa. Miasto jest opanowane przez wojska rosyjskie. Jest zrujnowane. Martwię się o swoją rodzinę i o rodziców, którzy tam jeszcze przebywają.

NGB: – Jak to było z Pani wyjazdem? Przyjechała Pani tutaj razem z dziećmi. Jak to się stało, że trafiła Pani do Polski, konkretnie do Aleksandrowa?

Pani Tatiana: – O 4.55 rano, kiedy zaczęła się wojna, usłyszeliśmy odgłosy wybuchów. Niestety, alarmy nie zadziałały, gdyż nie byliśmy bardzo dobrze przygotowani do tej sytuacji.

NGB: – I co dalej było?

Pani Tatiana: – Kiedy otrzymałam kilka telefonów, że jest wojna, wiedziałam, że natychmiast musimy wyjechać. Spakowałam się trochę chaotycznie; spakowałam nawet to, co nie było potrzebne, ale miałam świadomość, że musimy szybko wyjechać. Wzięłam dzieci, siostrzeńca, siostrzenicę i pojechaliśmy.

NGB: – Jak długo trwała podróż?

Pani Tatiana: – Podróż trwała 5 dni. Niestety, były bardzo duże korki, staliśmy po kilka godzin. Na granicy był 20-kilometrowy korek, w którym spędziliśmy 3 dni.

NGB: – Czy udzielono Pani pomocy na granicy?

Pani Tatiana: – Tak jak po ukraińskiej stronie, tak i po polskiej otrzymywaliśmy i kanapki, i gorącą herbatę, i rzeczy potrzebne dla małych dzieci, np. pampersy czy kaszki. U nas w samochodzie mieliśmy tylko jedno małe dziecko, ale te produkty w innych samochodach były bardzo potrzebne. To wszystko rozdawano nieodpłatnie i za to wszystko bardzo dziękujemy.

NGB: – A co, Pani zdaniem, jest teraz najbardziej potrzebne na granicy?

Pani Tatiana: – Uważam, że w tej chwili najbardziej potrzebne są lekarstwa. Dużo dzieci choruje. Także nasz trzyletni chłopczyk był po tej podróży zachrypnięty. Udało nam się otrzymać pomoc w Czerwonym Krzyżu. Został tam osłuchany. Niestety, leków było już za mało.

NGB: – A jak to się stało, że trafiliście akurat do Aleksandrowa, do powiatu biłgorajskiego?

Pani Tatiana: – Na granicy usłyszeliśmy zapewnienie, że po wjeździe do Polski będziemy mogli zwrócić się o pomoc i ją otrzymamy. Gdy przekroczyliśmy granicę, była północ. Jechaliśmy kilkadziesiąt kilometrów, tej pomocy jednak nie było. Zjechaliśmy na stację benzynową, bo nie wiedzieliśmy, co mamy dalej robić.

NGB: – I co się wtedy wydarzyło?

Pani Tatiana: – Kiedy zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej, nie miałam już siły jechać dalej. Byłam 5 dni w podróży i nie spałam. Siedziałam w samochodzie, a moje dzieci wyszły. Gdy wróciły były bardzo uradowane i powiedziały, że mamy jeszcze 50 km i dojedziemy do miasta. Byłam już całkiem zrezygnowana i bardzo ucieszyła mnie ta wiadomość, to, że mamy w końcu jakiś cel podróży.

NGB: – Czyli rozumiem, że ta pomoc, nocleg w powiecie biłgorajskim, została przez kogoś zaproponowana?

Pani Tatiana: – Tak. Dzieci powiedziały, że na stacji podszedł do nich mężczyzna o imieniu Bogdan i powiedział, że on im pomoże.

NGB: – Przebywacie już kilka dni w Aleksandrowie. Co planujecie dalej?

Pani Tatiana: – Przebywamy tutaj w Aleksandrowie u rodziny Bogdana od pierwszego marca. Jesteśmy bardzo wdzięczni za pomoc, za to, że przyjęli nas do swoich domów. Nawet nie wiemy, jakimi słowami możemy wyrazić tę wdzięczność.

NGB: – Czy chciałaby Pani coś jeszcze dodać?

Pani Tatiana: – Nigdy nie byłam w takiej trudnej sytuacji, nigdy też nie udzielałam wywiadu. Chcę powiedzieć, że jestem bardzo wdzięczna za to, że rodzina, u której przebywamy, zapewniła lekarza dla moich dzieci, bo wszystkie były chore, i za okazane nam serce.

NGB: – Dziękuję za rozmowę.