W terenie też święcą. Tak było w podbiłgorajskiej wsi (foto)

Święcenie pokarmów w Wielką Sobotę to jedna z najstarszych i najpiękniejszych tradycji wielkanocnych w Polsce, sięgająca XIII wieku. W tym dniu wierni przynoszą do kościołów lub na specjalnie przygotowane miejsca koszyczki z wybranymi pokarmami, aby je poświęcić. Obrzęd ten ma charakter błogosławieństwa i dziękczynienia za Boże dary oraz wyraża radość ze Zmartwychwstania Chrystusa. Tradycyjnie w koszyczku wielkanocnym znajdują się: chleb – symbol Ciała Chrystusa i dostatku, jajka – znak nowego życia i zwycięstwa nad śmiercią, wędlina – symbol obfitości i zdrowia, sól – oznaczająca oczyszczenie i trwałość, chrzan – symbol siły i witalności, oraz ser – wyrażający przyjaźń i więzi rodzinne. Ważnym elementem jest także baranek, najczęściej wykonany z cukru, ciasta lub masła, który symbolizuje Jezusa Chrystusa. Podczas święcenia kapłan odmawia specjalną modlitwę i kropi przyniesione pokarmy wodą święconą. W niektórych regionach, zwłaszcza na wsiach, zwyczaj ten odbywa się również w domach. W miastach święcenia organizowane są co pewien czas przy kościołach, aby umożliwić udział jak największej liczbie wiernych. Święcenie pokarmów to nie tylko piękny zwyczaj, ale także głębokie duchowe przeżycie, które wprowadza w atmosferę Świąt Wielkanocnych i podkreśla ich radosny charakter.